دانه ماش دارای مواد غذایی کافی و با طبیعت سرد است. در هنگام مصرف و پختن دانه ماش بهتر است مقداری نمک در آب جوشانده آن افزوده شود و یا قبلاً به مدت بیست و چهار ساعت، آن را در آب سرد خیس نمایند؛ زیرا دانه ماش دارای ماده تلخی است که تبدیل به ماده سمی (اسید سیانیدریک) می‌شود. در حالی که این ماده بر اثر خیساندن در آب سرد و یا بر اثر جوشانیدن دانه ماش در آب نمک‌دار از بین می‌رود. بنا بر پیشنهاد دانشمندی به نام (دراژ ندرف) خوردن دانه ماش پخته برای بیماران مبتلا به تب‌های دانه‌ای مانند آبله، آبله مرغان، سرخک و سرخچه مفید است.
خوردن ماش پخته زیاد کننده شیر است. خون قاعدگی را می‌افزاید و ادرار را زیاد می‌کند، مسکن درد بواسیر و درد طحال می‌باشد. خوردن ماش پخته برای درمان سکسکه مقاوم که مدتی ادامه یافته مفید است. خوردن ماش پخته برای جوانانی که انزال بی‌اختیار (اسپر ماتوره) دارند، اثر شفابخش داشته خشک کننده منی می‌باشد. ضماد آرد ماش برای نیکویی رخسار، رفع بواسیر و رفع التهاب‌های سطحی مفید است. (30)
ماش دارای مواد پروتئینی و کلسیم و پتاسیم و منیزیم و اسید فسفریک است. ماش پخته مدر و مسکن درد بواسیر و درد طحال افزاینده شیر و خون قاعدگی است. (31) ماش ضد سرطان، آنتی اکسیدان و مقوی است، به درمان سرماخوردگی، سر درد، اسهال و ضعف کمک می‌کند. (32)
مردی می‌گوید: از امام رضا علیه‌السلام در مورد به هک (نوعی بیماری پوستی است که به واسطه آن، لکه‌های سفیدی در گردن، بازو، سینه و صورت به وجود می‌آید) پرسیدم. فرمودند: «مقداری ماش تازه را در فصل برداشت آن بردار و همراه برگش بکوب و فشار بده تا آبش گرفته شود. آن آب را در حالت ناشتا بخور و بر قسمت بَهَک‌زده بمال». (33)
مردی نزد امام کاظم علیه‌السلام از به هک شکوه کرد. امام به او فرمودند: «ماش را بپزد و آب آن را در غذای خود بریزد». (34)